Top end

Afgelopen donderdag hebben we onze huurauto ingeleverd en zijn we naar Darwin (1600 km) gevlogen. Van het droge hete ‘rode hart’ naar het vochtig-hete tropische ‘top end’.  

De vriendelijke taxichauffeur, die ons naar het hotel bracht, liet ons ongeveer de gehele stad zien met alle bezienswaardigheden. No worries mate, zei hij lachend. Behalve als je hier gaat zwemmen, zei hij. Dan ben je krokodillenvoer. Zijn advies was om de avondmarkt op het strand te bezoeken en op het strand te eten en de zonsondergang te bekijken. Dat bleek een goed advies te zijn. 

Je kunt haast niet anders dan de Aussies aardig vinden. Onbezorgd, vol levensvreugd, charme en openheid. Met oprechte belangstelling. 

We hebben inmiddels een nieuwe auto gehuurd en we rijden deze vijf dagen de nodige kilometers, grotendeels kaarsrecht door wildernis met harde road muziek op onze radio en wij komen bijna niemand tegen. We slapen in bushbugalows en sfeervolle safaritenten. Een heerlijk gevoel van vrijheid.

Zodra we Darwin uitreden, stonden we midden in de natuur. Hoe verder we naar het noorden rijden, hoe weelderiger de groentinten die we onder ogen krijgen. De onbetwiste topattractie van top end is uiteraard de krokodillenrijkdom. Zeker sinds crocodile dundee staat kakadu park aan de top van de bezochte parken, vanwege donderende watervallen, de rijke dierenwereld en de rots schilderingen van de aboriginals. Een walhalla voor natuurliefhebbers. Hier hebben we een boottocht gemaakt, veel gewandeld en veel dieren gezien. 

Het in dit tropische deel negeren van borden die vanwege het krokodillen gevaar waarschuwen niet in zee, meren en rivieren  te zwemmen, kan een dodelijke afloop hebben. Veel wegen zijn nog hier nog gedeeltelijk overstroomd. Het voelt dan toch wel vreemd aan om tijdens het rijden over een weg een rivier te moeten doorkruisen  met langs de weg borden die duiden op gevaarlijke krokodillen.

Er leven hier overigens twee soorten krokodillen, de zoet- en zoutwater krokodil. Zij verschillen in uiterlijk, grootte en verspreidingsgebied. De laatste is zeer agressief. Toch gebeuren er gelukkig weinig ongelukken met krokodillen  .

Met onze huurauto besloten we guniom falls te bezoeken. Een terreinwagen was niet per se noodzakelijk volgens  het reisboek. De route erheen was echter over een 40 km lange en zeer ruige bushweg. We hoorden meermaals de onderkant van de auto. We vroegen ons af of we hier wel mochten rijden met onze huurauto. We hadden de voorwaarden van de autohuur pas achteraf gelezen.  Ook tijdens deze rit weer een aantal keren over overstroomde wegen gereden. Maar het was de moeite en de tijd meer dan waard. Aan de voet van de circa 100 meter hoge waterval hebben we in een heerlijk bassin tussen de rotsen gezwommen. De waterval stortte zich spectaculair loodrecht naar beneden langs de klif wand. 

En: jawel. Na zeker 100 dode aangereden kangoeroes langs de weg te hebben gezien, hebben we onze eerste levende kangoeroe  gezien. 

Zeer indrukwekkend was ons bezoek en gesprek bij de aboriginals. Manuel vertelde op indrukwekkende wijze over zijn tradities en manier van leven.  Voor ons Europeanen is een uitstapje naar de bush een les in kunst van het overleven in een even onverbiddelijke als vrijgevige natuur. De oorspronkelijke bewoners vinden in de waterloze savanne water en kunnen op een rotsige bodem onzichtbare dierensporen lezen. Ze lieten ons zien hoe je op kangoeroes moet jagen (toeristen rijden deze dieren alleen maar met hun auto  aan), uit welke planten drinkwater te halen is, welke planten eetbaar zijn of voor medicijnen worden gebruikt en hoe je met een speer en boemerang omgaat. Gezamenlijk hebben wij nog aboriginal art geschilderd met hulpmiddelen uit de bush. 

Morgen vliegen we naar de oostkust en zullen daar een aantal dagen het water opgaan.  

Tot nu toe gaat alles perfect in Down Under. Het internet is hier echter zeer slecht. 

Verder nog een interessante ontmoeting gehad met een Nederlander die voor de Flying dokters werkt en al jaren met zijn gezin en drie kleine kinderen in een zeer zeer afgelegen gebied (600 km over onverharde weg) woont. Hij vliegt dagelijks naar zeer kleine nederzettingen van aboriginals om ze van voedsel en medische zorg te voorzien. Wat een geweldige man.