Outback

Vanmorgen vroeg hebben we tijdelijk afscheid genomen van Lotte. Over twee weken vliegt ze weer naar ons toe en rijden we samen met een camper langs de oostkust naar Brisbane. 

 Wij vlogen naar de outback. A lot of nothing, zo noemen de Australiërs het.  

De outback kenmerkt zich door schitterend licht, ontelbare vliegen en stof zo fijn als poedersuiker. Verdorde savanne en met stenen bezaaide woestenijen en zoutmeren.

Maar vooral schilderachtige bergketens en vochtige kloven. Ja, in het rode hart  van Australië krijg je een goede indruk van de leegte en uitgestrektheid van het vijfde continent. 

Nadat we de auto hadden afgehaald reden we, met op spotify het lied Down Under  van men at work, naar Ayers Rock. Down Under betekent ‘ergens onder de evenaar. Links rijden was wennen.  Alles zit anders in de auto. Iedere keer als ik afsla doe ik de ruitenwisser aan in plaats van het knipperlicht. 

Bij Ayers Rock  hebben we de zonsondergang meegemaakt. Een aantrekkelijk schouwspel van kleuren. De rots ( omtrek van 9,4 km en 348 meter hoog) verandert als een kameleon van felrood naar diep donkerbruin en  uiteindelijk donkerpaars.

De aboriginals beschouwen deze reusachtige rots als hun belangrijkste heiligdom. Morgenvroeg om 6 uur zal een Aboriginel onze gids zijn als we rondom de monoliet lopen. Omdat de aboriginals de berg als heilig beschouwen en niet willen dat deze door toeristen wordt beklommen (hetgeen binnenkort ook verboden is) besloten wij om de klim niet te maken.